Magda Konior jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. W roku 1999 obroniła prace dyplomową w pracowni rzeźby profesora Jerzego Nowakowskiego. Po ukończeniu edukacji, przez kolejne 20 lat skupiła się na tematach związanych z projektowaniem wnętrz, pracując w szwedzkiej firmie. Jednak jej pasja do form rzeźbiarskich powróciła. W ten sposób zaczęła odkrywać ceramikę a w dalszej kolejności porcelanę, bo jak sama zawsze mówi: "Życie tak się układa, że jak coś nosimy w sercu i w duszy,to wcześniej czy później upomni się to o swoje miejsce w naszym świecie. ...Kiedyś brąz, dzisiaj ceramika..." I tak dzisiaj po 20 latach, w centrum Warszawy, w bloku na 7 piętrze, w małej pracowni dzieje się Magdy ceramiczno- porcelanowa magia. To tam powstaje porcelana użytkowa czyli przedmioty, które są rzeźbione jej rękami oraz ceramiczna rzeźba pełna ludzkich emocji i uczuć. Dzięki ręcznie tworzonej porcelanie, każda forma kształtowana przeze nią jest unikatowa. Każde naczynie cechuje inna faktura, kształt, transparentność. Nie ma dwóch takich samych kubeczków, mogą być jedynie podobne. Unikatowość, delikatność, lekkość to tylko kilka słów, które chciałaby aby określały jej porcelanowe prace. W rzeźbie najważniejsza jest kompozycja, towarzyszy jej szereg ludzkich twarzy z uczuciami, wymalowanymi na nich emocjami. Kolor jest rzeczą ważną, ale nie najważniejszą. „Wyobrażam sobie, że sztuka, zajmuje znaczące miejsce w naszej codzienności. Wierzę w to, że wszystko, od prostego kubeczka po samodzielnie stojącą rzeźbę, ma ogromne znaczenie w tworzeniu wartości estetycznej, piękna, intymności i osobistego znaczenia w naszym życiu. Wyobrażam sobie więc, że otaczamy się przedmiotami, które coś dla nas znaczą, przedmiotami, które mają swoją duszę, swoją historię. Przedmiotami, za którymi stoją prawdziwi ludzie, przedmiotami, które noszą na sobie ślady ludzkiej ręki. Dlatego zarówno moja rzeźba jak i porcelana użytkowa nie są przedmiotami seryjnymi, dzisiaj są, a jutro już ich nie ma. Oddaję im całą siebie, moje uczucia, nastroje…” MK